Op 1 februari is, omringd door haar kinderen, ons gemeentelid Antje van der Veen-Wijkstra overleden in de leeftijd van 80 jaar (Erasmus, Legedyk 151). Ze was sinds 4 juli 1989 weduwe van Taeke van der Veen.
Antje is geboren op 29 maart 1942 als tweede kind in het schippersgezin van Wietze Wijkstra en moeder Tietje van Veen. Antje was nog maar 4 jaar toen ze ernstig ziek werd. Het bleek dat zij suikerziekte had. Dat is voor haar hele leven ingrijpend geweest en heeft haar bestaan gestempeld. In haar jeugd waren de mogelijkheden voor diabetici kleiner dan nu. Ze vertelde dat zij altijd afgewogen porties eten kreeg en vaak werd overgeslagen met lekkernijen. Dat is ingrijpend voor een kind.
Door haar ziekte kon zij ook niet naar het schippersinternaat. Ze kreeg lessen mee en haar moeder begeleidde haar. Als ze aan wal lagen ging ze daar naar de schippersschool.
Toen ze 17 jaar was ging ze een poos aan de wal werken in het ziekenhuis te Sneek. Ze wilde graag verpleegster of gezinsverzorgster worden, maar dat was in die tijd met haar ziekte ook niet mogelijk.
Toen haar vader een tweede schip kocht ging haar broer Jan daarop varen. Hij wilde Antje graag mee hebben en zij werd zijn “matroos” en maatje.
In 1965 leerde zij Taeke van der Veen kennen. Hij was ook schipper en 16 jaar ouder dan Antje. De vonk sprong over en in 1966 gingen ze trouwen in de Waalse kerk te Leeuwarden. Ze gingen op het schip van Taeke wonen.
Antje wilde graag kinderen, maar dat moest door haar ziekte zorgvuldig begeleid worden. Ze kreeg alle steun van het ziekenhuis in Leeuwarden.
In 1971 werd dochter Tietja geboren. Drie weken te vroeg en ze moest in de couveuse. Vijf jaar later werd zoon Edzer geboren.
Toen Tietja naar school moest wilden ze liever niet kiezen voor een internaat en gingen ze aan de wal liggen. Het schip lag aan de Westersingel. Later werd het vrachtschip vervangen door een woonboot.
In 1980 was Antje weer zwanger, maar het zoontje Wietze werd “stil geboren”. Een diep verdriet voor het gezin.
In 1987 werd Taeke ernstig ziek. Hoewel hij eerst herstelde, bleek twee jaar later dat hij niet meer beter kon worden. Hij overleed op 62-jarige leeftijd. Antje was toen 47.
Dat was een groot verdriet voor haar en de kinderen. De kinderen hadden ook zorg over hun mem, omdat zij door haar suikerziekte kwetsbaar was. Zij hebben op bewonderenswaardige manier om hun mem heen gestaan. Antje genoot ook van haar 4 kleinkinderen.
Later verhuisde Antje aan de wal in Deinum. Nog weer later verhuisde zij naar Erasmus. Veel mensen kenden haar als de “frou mei it hûntsje”.
De laatste jaren was zij een trouw lid van onze gemeente. Helaas liet haar geheugen haar de laatste tijd steeds meer in de steek en werd haar wereld kleiner.
Op 1 februari is zij in Erasmus overleden.
Op maandag 6 februari werd de afscheidsdienst gehouden in de Oase. Wij deelden samen de herinneringen aan het leven van Antje. Wij overdachten de woorden die boven de rouwkaart staan: “God heeft ons geen kalme reis beloofd, maar wel een behouden aankomst”. Wij lazen samen de Pelgrimspsalm 121. Het leven van Antje ging niet vanzelf. Ze moest veel meemaken. In alles wist zij zich verbonden en gedragen door God die ons niet en nooit los zal laten. In dat geloof hebben wij haar uit handen gegeven.
Mogen de kinderen en kleinkinderen de nabijheid en troost ervaren van God en mensen nu zij zonder hun mem en beppe verder moeten.
Ds. Anne Henk Boschma
In memoriam Antje (Annie) Strikwerda
Op woensdag 1 februari overleed in de leeftijd van 99 jaar Antje (Annie) Strikwerda,
sinds 10 oktober 1991 weduwe van Pieter Hoekstra met wie ze zo’n 43 jaar in liefde getrouwd is geweest. Ze woonde al ruim 13 jaar in Abbinghahiem. Ze was geboren in Winsum, waar ze als oudste dochter al vroeg het huishouden mee moest runnen, want vader overleed jong en moeder bleef achter, een gezin met 7 kinderen. Een moeilijke tijd, ze had graag ook willen leren, maar dat was niet mogelijk. Ze ontmoette haar Piet, trouwde, ging wonen in Wytgaard, en had gelukkige jaren. Twee kinderen werden hun toevertrouwd, Janny en Gerben. Daarna gingen ze wonen in Leeuwarden, in de Mesdagstraat, weer later een appartement op de Julianalaan. Haar man een drukke baan had, maar kampte ook met zijn gezondheid.
Annie deed veel in de kerk, bezoekwerk, vrouwenbond en koor. Ze legde gemakkelijk contacten, mensen kwamen haar graag opzoeken.
Lange jaren waren er zorgen geweest om Gerben, maar hij had zich uit de (verkeerd ingeschatte) psychiatrische intramurale hulpverlening bevrijd en letterlijk vandaar op eigen kracht uitgetrokken en een eigen, mooie, zinvolle plek gevonden in Hurdegaryp. Maar in 2005 werd Gerben ernstig ziek en overleed na een zwaar ziekbed, en zijn moeder is bij hem komen wonen en heeft hem een half jaar (!) verzorgd.
Toen Annie terugkwam op de Julianalaan was ze een gebroken, en daarnaast moedige, sterke vrouw, die lange tijd opstandig is geweest en het zwaar had met geloof en of er wel een God was. In die tijd heb ik haar als predikant mogen ontmoeten.
Heel veel liefde heeft ze mogen ondervinden van haar dochter en haar man. Heel trouw heeft ze moeder opgezocht en heel veel voor haar geregeld en kon de weg van De Tike (Sumar) naar Leeuwarden na al die jaren wel dromend afleggen. En Annie ging van ziekenhuis, Borniaherne, Abbinghahiem (interne verhuizingen), en Janny zorgde voor het boekenleesapparaat, de kleding (en wat zag zij er altijd verzorgd uit, dat wilde ze ook!), het in orde houden van haar woning, de grote 5-jaarlijkse vieringen van haar verjaardag, waar velen werden uitgenodigd en kwamen. Ze wilde graag 100 worden, maar werd steeds hulpbehoevender, niet meer kunnen lopen, een rolstoel tot de tillift. De laatste jaren werden zo heel zwaar.
Velen waren ook bij de afscheidsdienst op dinsdag 7 februari in de ‘Noorderhof’, waar we mooie liederen zongen en hoorden en Psalm 139 werd gelezen en overdacht.
Janny sprak een liefdevol ‘herinneringen aan mem’ uit.
Doe’t God seach, dat de wei te lang wie,
de heuvels te steil, it sykheljen te swier
en de machteleazens te grut waard,
lei Hy syn earmen om har hinnen
en sei: “Kom mar nei Hûs”.
Annie, een mooie, lieve vrouw.
We zullen haar missen, hebben verdriet, maar zijn ook dankbaar om haar liefde en haar lange leven..
Dat we Janny en haar Piet niet vergeten die achterblijven.
ds. Douwe Posthuma
Bloemengroet
Een groet en daarbij de bloemen uit de Oase als een teken van medeleven…
Ook de afgelopen zondagen werden er weer enkele gemeenteleden verrast,
op 5 februari mocht Andries Hoekstra de bloemen ontvangen. En op 12 februari kreeg mevr. G. Visser-Boersma de bloemen uit de kerk.
Namens de bloemengroep
Helma Feenstra
Vakantie
Vanaf 25 februari tot 6 maart heb ik voorjaarsvakantie. Als u in deze periode een predikant/pastor nodig hebt, kunt u contact opnemen met Siska Vellinga (ons pastoraal steunpunt/tel.06-33826822).
AHB