Op dinsdag 1 april is overleden ons gemeentelid Sietse ten Brug in de leeftijd van 90 jaar. Hij was 61 jaar de echtgenoot van Djieuwke (Joe) ten Brug-Reehoorn. Ze wonen aan het Kamgras 8. Ze kregen 4 kinderen. Groot was het verdriet toen hun zoon Eelco op 23 november 2009 overleed. Dat laat diepe sporen na in het leven. Op de rouwkaart stond dat zo verwoord: Na een lang en rijk leven, met ook een groot gemis, laten wij in liefde los mijn man, onze (schoon)vader en opa.
Op 26 augustus 1934 is Sietse ten Brug geboren in Tichelwurk, een plaatsje aan de Dokkumer Ee. Een plek die uitnodigt om te schaatsen en daar hield Sietze ook van en hij kon het goed. Soms ging hij op schaatsen naar de kerk. Hij hield van cijfers en werd dan ook administrateur/boekhouder bij de Bond. Daar heeft hij 40 jaar gewerkt en kon toen met pensioen.
Vlakbij zijn kantoor werkte ook een meisje op het laboratorium, Djieuwke (Joe) Reehoorn. Ze gingen samen schaatsen en daar sloeg de vonk over. Sietse viel bij het schaatsen letterlijk en figuurlijk voor haar. Op 3 december 1963 zijn ze getrouwd.
Naast zijn werk was hij heel actief. Hij heeft veel voor Blauw Wit gedaan en in de kerk is hij jarenlang diaken en kerkvoogd geweest.
De laatste jaren moest hij steeds meer inleveren. Vanaf begin dit jaar was hij ernstig ziek en wist hij dat hij zou sterven. Hij was dankbaar voor zijn leven, voor de liefde van zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Hij vertrouwde op God, zoals de woorden boven de rouwkaart ook aangaven: “Ik weet waar ik naar toe ga”.
Op dinsdag 8 april was het afscheid in Adringastate te Marsum. De kinderen deelden in prachtige verhalen herinneringen met ons aan hun papa. Hoe hij geduldig was en goed kon luisteren en hen met raad en daad bijstond. Een vader die ook sportief was en mee ging schaatsen en fietsen en altijd langs de lijn bij Blauw Wit te vinden was.
Het beeld dat mij het meeste raakte was dat hij bij het schaatsen de handen van de kinderen warmde, als ze koude handen hadden. Teken van nabijheid.
In het afscheid verbonden wij dat ook met Gods liefde en nabijheid, Gods handen die om het bestaan van mensen worden gelegd en die ons niet en nooit loslaat. Wij lazen het gedicht van de voetstappen in het zand. God draagt ons als het moeilijk is en zal ons vasthouden. In dat vertrouwen hebben wij Sietse uit handen gegeven en gelegd in de handen van onze God.
Mogen zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen zich omringd weten door God en mensen nu zij zonder echtgenoot, vader en opa verder moeten.
Ds. Anne Henk Boschma
Weer voorzichtig een beetje aan het werk
De verwachting was dat ik zeker 6 weken uitgeschakeld zou zijn. Gelukkig lijkt het nu wat vlotter te verlopen. Ik kan op krukken al redelijk uit de voeten. Daarom hebben wij, in overleg, besloten om weer voorzichtig wat pastoraal werk op te pakken, voor zover dat mogelijk is (op therapeutische basis). In beperkte mate ben ik dus weer beschikbaar voor het (crisis)pastoraat.
De komende weken moet verder blijken hoe het herstel gaat. Ik hoop volgende maand ook weer de diensten te kunnen doen.
Het is zo bijzonder dat in korte tijd zoveel mensen bijspringen om alles draaiende te houden. Dat is geweldig. Ook het meeleven van de gemeente voelt als een warme deken. Heel veel dank voor jullie betrokkenheid.
Ds. Anne Henk Boschma