Ik had niet verwacht dat wij weer in een lockdown terecht zouden komen en de kerk weer gesloten zou worden, maar helaas……
Wij hebben de diensten weer online moeten regelen. Mooi dat de zangers present zijn om met de organist de gemeentezang te vertegenwoordigen.
Voorlopig moeten wij zo de diensten vormgeven.
Ik stuur wekelijks de orde van dienst naar een lijst vrijwilligers van onze gemeente. Als u ook graag op die lijst wilt staan, laat het mij dan via de mail even weten.
Op 23 januari hoop ik weer voor te gaan. Wij lezen dan Johannes 1:35-52 en het thema van Kind op zondag is “Ken je mij?”
Ds. Anne Henk Boschma
In memoriam Sijbe Rinze Hoekstra (Siep)
Op 9 december is van ons heengegaan ons gemeentelid Sijbe Rinze Hoekstra, roepnaam Siep. Hij is op zijn 82e verjaardag overleden. Hij woonde in het Talmahûs. Daarvoor woonde hij samen met zijn vrouw Anna Hoekstra-Broersma aan het Mannagras 12. Zij waren 58 jaar gehuwd en kregen twee kinderen.
Siep is op 9 december 1939 in Huizum geboren. Hij kende er heel veel mensen. In de afscheidsplechtigheid werd een column voorgelezen uit de Leeuwarder Courant waarin Siep op een mooie manier werd geportretteerd tijdens de 4-meiherdenking bij de Dorpskerk.
Op 14 juni 1963 trouwde hij met Anna. Ze woonden eerst bij de ouders en later aan de Curaçaoweg. Daar werden Simon en Dirk geboren.
Siep was van oorsprong niet kerkelijk, maar ging met Anna mee naar de kerk en deed in de Opstandingskerk belijdenis en werd daar gedoopt.
Hij werkte als accountant bij de buitendienst. Hij was een harde werker en was veel op pad. Het werk slokte soms veel van zijn tijd en energie op en dan was het zoeken naar de balans tussen werk en privé.
Hij was een betrokken vader die altijd meeging naar de voetbal. Hij wilde er voor de kinderen zijn. Er kon en mocht bij hem veel. Er zijn mooie herinneringen en verhalen van de gezinsvakanties.
Na zijn pensionering bleef hij actief. Hij was o.a. vrijwilliger bij slachtofferhulp, vluchtelingenhulp, de telefonische hulpdienst en hielp veel mensen met hun belastingaangifte. Hij bood veel mensen een luisterend oor. Hij was ook een supporter van Cambuur.
De laatste tijd liet zijn gezondheid hem steeds meer in de steek en daarom moest hij opgenomen worden in Talmahûs in Veenwouden.
Hij kwam tot de lockdown nog altijd koffiedrinken in de kerk en voelde zich ook zeer betrokken. Hij heeft ook veel gelezen (o.a. de boeken van Kuitert) om het geloof te doorgronden en zo zei hij zelf: op moeilijke momenten was er wel altijd iemand.
Op zijn verjaardag, 9 december, is hij in Talmahûs overleden.
Op vrijdag 17 december werd de uitvaartplechtigheid gehouden in het Crematorium van Goutum. Boven de rouwkaart stonden de woorden: De Heer heeft ons geen kalme reis beloofd, maar gelukkig wel een behouden thuiskomst. Wij lazen samen Psalm 23 waar wij ook lezen dat God meegaat in het leven en ook meegaat door de diepte. In dat vertrouwen hebben wij Siep uit handen gegeven.
Mogen zijn vrouw Anna en de kinderen de nabijheid van God en mensen ervaren nu zij zonder Siep verder moeten.
Ds. Anne Henk Boschma
In memoriam Anne van der Werf
Op 14 december is van ons heengegaan ons gemeentelid Anne van der Werf in de leeftijd van 84 jaar. Anne woonde de laatste maanden in Nij Mellens en daarvoor jaren op het Zwenkgras.
Anne werd op 12 juli 1937 geboren als jongste in een gezin van 4 kinderen. Anne kon op school moeilijk meekomen en ging naar het speciaal onderwijs en daarna naar de ambtsschool. Hij is altijd bij zijn ouders blijven wonen. In 1970 overleed zijn vader en dus woonde Anne jaren samen met zijn moeder. Die overleed in 1990 en toen kon Anne, met hulp van anderen, op het Zwenkgras blijven wonen. Hij werd ook trouw bijgestaan door zijn buurvrouw Foekje.
Hij werkte als intern postbezorger bij het PEB.
Anne was niet een man van veel woorden. Hij was zwijgzaam en had zelden grote verhalen, maar aan de andere kant zocht hij wel altijd de gezelligheid op. Waar mensen waren, was Anne ook graag. Je zag hem bij allerlei kerkelijke activiteiten. En als er in de stad iets te doen was, dan was hij zeker van de partij. En groter fan van het Oranjehuis dan Anne was er bijna niet.
Ook zong Anne mee met verschillende koren en genoot hij van orgelmuziek.
Hij kwam altijd op de koffieochtenden van onze gemeente, maar ook naar andere ontmoetingsplekken van kerken en gemeenten was hij vaak te vinden. Hij had ook een speciale band met het Leger des Heils. Hij wilde dan ook persé boven zijn rouwkaart hebben staan: Bevorderd tot heerlijkheid.
Anne had nog een passie: reizen. Hij heeft vele reizen gemaakt in en buiten Europa en hij maakte overal dia’s en foto’s die hij graag met anderen deelde. Daar genoot hij intens van.
In onze gemeente was Anne een vertrouwd gezicht. Hij kwam meestal op het laatste nippertje binnen.
Vlak voor de zomer bleek dat Anne ernstig ziek was. Hij begreep het eerst niet, omdat hij helemaal geen klachten en pijn had, maar wij zagen dat hij langzaam steeds meer van zijn krachten inleverde. Op 14 december is hij in Nij Mellens overleden.
De afscheidsdienst werd gehouden op maandag 20 december in de Noorderhof. Anne had zelf liederen uitgekozen en mij gevraagd om in de overdenking stil te staan bij de woorden uit Romeinen 14: “Dus of we nu leven of sterven, wij zijn van de Heer”. Voor Anne was het geloof en de kerk enorm belangrijk. Het gaf hem geborgenheid en nabijheid. Boven de rouwkaart stonden ook de woorden: Christus leeft en ik met Hem. In dat vertrouwen hebben wij Anne van der Werf uit handen gegeven.
Mag zijn familie zich omringd weten door God en mensen.
Ds. Anne Henk Boschma
In memoriam Maria Bor-van Ginkel
Op 14 december is van ons heengegaan ons gemeentelid Maria Bor-van Ginkel in de leeftijd van 90 jaar. Zij woonde in Erasmus. Zij was sinds 6 augustus 2007 weduwe van Bart Bor. Samen kregen zij 5 kinderen.
Maria werd op 9 juli 1931 geboren in Maarn. Zij was de jongste van het gezin. In de oorlog maakte ze een bombardement mee van het spoor. Ze moest zich op weg naar school verstoppen. Het was een herinnering die levenslang meeging.
Toen zij 8 jaar was, is haar vader overleden.
Op 25 mei 1955 ging ze trouwen met Bart Bor. Bart was Hervormd en zij was Gereformeerd en dat was in die tijd nog een hobbel, maar die werd met liefde genomen.
Zij gingen in Utrecht wonen en daar werden de eerste kinderen geboren. Zij moesten een groot verdriet meemaken toen hun tweede kindje, Bertie, ernstig ziek werd en op tweejarige leeftijd overleed.
In 1967 moest Bart voor zijn werk verhuizen naar Leeuwarden. Het zou voor een periode van 5 jaar zijn. Maria zag er enorm tegenop en had heimwee. En toch is die 5 jaar langer geworden en is zij uiteindelijk altijd in Leeuwarden gebleven.
De kinderen spraken met veel liefde over hun moeder. Ze was een moeder die het gezin droeg en veel voor anderen over had. Er werd letterlijk gezegd: Iedere moeder is uniek, zij was dat heel speciaal. Ze was ook gek op de kleinkinderen en heeft op sommigen ook veel gepast.
Toen haar man Bart in 2007 overleed moest zij alleen verder. Ze pakte de draad op en probeerde van alles te ondernemen. Ze ging zelfs dit jaar nog op vakantie. Ze was ook altijd op de koffieochtend van de kerk. En tot een paar maanden geleden liep zij nog altijd naar Oase voor de kerkdienst.
Op 10 november kreeg zij een herseninfarct en dat veranderde alles. Ze was van de één op de andere dag de regie over haar leven kwijt. Ze ging naar Noorderbreedte Revalidatie, maar boekte nauwelijks vooruitgang. Dat was heel moeilijk voor haar. Op 14 december is zij plotseling overleden.
De afscheidsdienst werd gehouden op dinsdag 21 december in de Noorderhof. Op de rouwkaart stonden het laatste couplet van het lied “Wat de toekomst brenge moge” Een lied dat gaat over het in vertrouwen aan de HAND het onbekende land tegemoet te gaan. Wij lazen samen Psalm 139 over Gods hand die om en over ons leven wordt gelegd. In dat vertrouwen hebben wij Maria Bor-van Ginkel uit handen gegeven.
Mogen de kinderen, de klein en achterkleinkinderen zich omringd weten door God en mensen nu zij zonder hun Ma, oma en overgrootmoeder verder moeten.
Ds. Anne Henk Boschma
Wij gedenken
Hendrikjen (Hennie) Meindertsma-Muizelaar (Warns, 31 augustus 1925 – Leeuwarden, 26 december 2021)
Op zondag 26 december, 2e Kerstdag, overleed in de leeftijd van 96 jaar Hennie Muizelaar, sinds 21 januari 2004 weduwe van Jan Meindertsma, met wie ze 48 jaar in heel veel liefde getrouwd is geweest. Het was erg verdrietig dat aan haar/aan hen geen kinderen werden toevertrouwd. Een verdriet dat niet gemakkelijk gedeeld kan worden, een gemis van kinderen, die nooit zijn geweest/mochten zijn.
Haar lange leven, we zien met dankbaarheid terug. Hennie is geboren in Warns, opgegroeid in Koudum, de ouders een manufacturenzaak, de moeilijke jaren ’30. Haar moeder die op heel jonge leeftijd overleed, de verantwoordelijkheid die zij toen al jong kreeg, in zaak en gezin, want er waren ook nog 2 jongere kinderen. Vader, die hertrouwde en een lieve moeder werd, de zware oorlogsjaren.
Hennie ging daarna naar Rotterdam (naar tantes, die daar ook een zaak hadden, bij hen ging ze aan het werk), een studie in Leiden, de wereld werd groter. Ze kwam terug in Friesland als gezinsverzorgster, begeleiding in probleemgezinnen, ontmoeting met haar Jan (in 1955 getrouwd in Birdaard), daarna op verschillende plaatsen gewoond in Leeuwarden, waar Jan zijn werk had, bij Condens en later in verzekeringen. Ten laatste op de Poelruit (ze was/ze waren betrokken bij ‘de Oase’), vanaf 2012 in verzorgd wonen: St. Jozef, de Nieuwe Hoek en Erasmus.
Even aanstippen, een leven kun je niet even samenvatten, maar toch een beeld, en wie haar gekend heeft de eigen vertrouwde beelden in ontmoetingen.
Een lang leven, waarin naast vreugde ook veel verdriet. We noemen namen die ze moest missen, zoals broer Klaas, zus Datty, schoonzusters Dineke en Sietske, zwager Tsjeard.
Hennie is niet alleen gestorven, haar broer Jan, zus Sietske en Johan waren bij haar op 2e Kerstdag en op 1e Kerstdag had broer Johan haar nog bezocht, bezorgd. Want dat erbij, de eigen familie/ haar naasten wonen niet direct in de buurt, maar ze waren en bleven wel dichtbij in hun zorg en liefde voor hun oudste (schoon)zuster. De troost en ‘het gaan’, bij alle verdriet, woorden die bij Kerst horen.
Op 2e Kerstdag, op zondag, is ze gestorven. In nabijheid van haar geliefden, Psalmen/gezangen, mooie liederen vaak afgespeeld op haar kamer in Erasmus, soms nog een lichte herkenning in de laatste tijd, dan was het goed en troostrijk dat er bij het afscheid gesproken kon worden van geborgenheid bij God. God onder mensen en bij mensen. Een Kind, dat de vrede zal brengen en de troost in de harten legt.
We hoorden en overdachten woorden uit Jesaja 40 en haar trouwtekst uit Psalm 119: ‘Uw woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad’. Het orgel werd bespeeld door zwager Johan en we zongen, ingetogen, vertrouwde liederen.
Na de dienst op maandag 3 januari in ‘de Oase’ was haar begrafenis in Birdaard, waar we haar toevertrouwden aan Gods liefde en zorg.
We bidden voor wie achterblijven, haar lieve familie en vrienden, in verdriet maar zeker ook in dankbaarheid voor wie Hennie mocht zijn.
ds. Douwe Posthuma
Bloemengroeten uit de Oase
Op zondag 19 december heeft mevr. Van Welie bovenstaand boeket bloemen uit de kerk gekregen met een groet vanuit onze gemeente.
Helaas hadden we vanaf de kerstdagen geen diensten meer in de Oase, maar voelden we ons allen via de kerkomroep verbonden met elkaar.
De bloemengroep heeft ervoor gezorgd dat er op 13 adressen bij langdurig zieken een boeket bloemen is bezorgd om hiermee te laten zien dat er blijvend met hen wordt meegeleefd.
Op de 1e zondag van januari hebben de bloemen niet in de kerk gestaan, maar zijn rechtstreeks naar mevr. Hoekstra gebracht.
De Bloemengroep Tine en Kor, Hessel, Teake en Etsje, Margo, Janny en Helma
